Blog / Społeczeństwo

Ciągle wydaje się mi, że pomimo zmiany systemu, kilkakrotnej zmianie miejsca pracy odnajduję się ciągle w podobnej scenografii z zaprzeszłych czasów. I tym bardziej jest to dla mnie wręcz tragiczne, że jakby ci sami obciążeni mentalnie aktorzy uczestniczą w moim spektaklu życia. Oczywiście nie mam na myśli swoich najbliższych, gdyż tych znam i wspólnie pchamy swój wózek doli i niedoli. Bardziej zadziwiony jestem obecnością aktorów drugiego planu i suflerów, którzy w przełomowych sytuacjach decydują o moim „być albo nie być”.

Czas nadzwyczajnych uniesień, czas grudniowego świętowania, niemal powszechnego ruszenia, skłania nas również do refleksji nad naszym postępowaniem. Czy aby skutecznie wykorzystujemy tę okazję do takich refleksji? Powszechnie organizowane w firmach, spotkania opłatkowe, tzw. „wigilijki” zmuszają pracowników do obowiązkowego w nich udziału. Konsekwencją tegoż uczestnictwa jest składanie sobie życzeń świątecznych i noworocznych. Wśród wielu wigilijnych potraw odnajdujemy i przysłowiowego śledzia. My natomiast proponujemy bardziej współczesną potrawę. Nie koniecznie postną, ale na pewno nie osłodzoną lukrecją.

Ostatnimi czasy coraz częściej jawią się mi pytania związane z podmiotową rolą obywatela we współczesnym społeczeństwie – społeczeństwie obywatelskim. I wprawdzie już w starożytności Arystoteles uświadamiał swym współczesnym o konieczności funkcjonowania społeczeństwa przez niego zwanym obywatelskim, to jednak koncepcja społeczeństwa obywatelskiego rozwinęła się z przedstawionego przez J. J. Rosseau pojęcia samostanowienia. Początkowo samostanowienie rozumiano jako ograniczenie suwerenności władztwa państwowego i rozszerzenie suwerenności władztwa publicznego. W tym przypadku w miejsce * umowy o władzę * pojawia się umowa społeczna.

Znowu doświadczam, znanych mi z zaprzeszłych i teraźniejszych okresów zjawisko pozornego zainteresowania się człowiekiem, sprawą, problemem przez tzw. „władzę” czy lokalną prasę. We współczesnych postawach zarówno tych, którym przypadło sprawowanie władzy jak i dziennikarzom lokalnej prasy dominuje powierzchowne, wręcz lekceważące traktowanie obywateli czy problemów wynikających z ich wegetacji czy aktywności. Stąd też ośmielam się stwierdzić, że obywatelskie społeczeństwo Europy jest dla nas zjawiskiem zupełnie niepojętym.

Kiedy pojawia się termin „wypalenia”, najczęściej kojarzony jest on z zawodowym stanem degradacji człowieka. Zespół wypalenia dotyczy osób pracujących z innymi osobami, najczęściej zawodu nauczyciela, ale nie omija kapłanów, sióstr i braci zakonnych, psychologów, lekarzy, pielęgniarek, pracowników socjalnych, terapeutów i wielu innych. Ja rozszerzyłbym to zjawisko na ludzi sfery twórczej jak aktorów, reżyserów, piosenkarzy, poetów i literatów traktowane jako wypalenie twórcze.

Przystańmy w codziennym pośpiechu

Żyjemy w czasach, w których język przestał być narzędziem komunikacji i porozumienia, a stanowi narzędzie socjotechnicznych manipulacji rozmówców. Często doznajemy dyskomfortu prowadzonych współcześnie rozmów, gdzie próba dochodzenia do porozumienia nie stanowi jej celu, lecz ma być formą narzucenia własnych autokratycznie sformułowanych rozwiązań.

Epoka tradycyjnego niewolnictwa minęła z chwilą wydania określonych umocowań prawnych oddziaływujących w wymiarze krajowym czy międzynarodowym. Nad przestrzeganiem zapisanych w prawie międzynarodowym postanowień czuwają międzynarodowe organizacje państw i ludzi. I jakże wątpić w tak funkcjonujący mechanizm obrony praw człowieka. Tak określone prawo powinno zapewniać spokojność przeżywania.

Wyrafinowane kłamstwa profesjonalistów zajmujących się reklamą czy promowaniem wizerunku osób "na świeczniku" spowodowały, że nawet uczciwe (chociaż coraz rzadsze) przekazy traktujemy z dużym dystansem i podejrzliwością.

Czym dla nas jest znaczenie pojęcia patriotyzm? Czy jest dla nas nadal aktualne? Czy też w dobie wszechogarniającego chaosu będącego następstwem dominacją pieniądza nad poczuciem godności człowieka można jeszcze zastanawiać się nad patriotyzmem? Jeszcze trudniej będzie nam dookreślić związek kultury z patriotyzmem, chociaż tak „na pierwszy rzut oka” wydawałoby się, że związki tych dwóch pojęć są nierozerwalne.