Blog / Społeczeństwo

Ciągle dopędzają mnie sytuacje, które przekonują do powszechnie panującego stwierdzenia, że aby być aktywnym i zauważonym w Żywcu trzeba „mieć za sobą” kogoś z „wysokich półek”. W prezentowanych opiniach czy wręcz postawach, nie można powoływać się na własny rozsądek, własną wrażliwość, własną wiedzę czy też osobiste przemyślenia. Nie można korzystać w żadnym przypadku z własnej wiedzy, samodzielności i osobistej inicjatywy. W świadomości mieszkańców miasta funkcjonuje pogląd, że wszystko, co dzieje się wokół nas musi mieć umocowanie w lokalnych autorytetach czy koteryjnych układach. Oto prowincjonalny determinizm.

Współczesność skrzeczy na wszystkie strony. Coraz to częściej doświadczam zjawisk, które w moim stosunkowo długim życiu ujawniają się z dużą natarczywością. Przed laty (młodzi na pewno tego nie pamiętają) występowało zjawisko koleżeńskości czy nawet przyjaźni. Obecnie słowa te, ich znaczenie, jakby przestały cokolwiek znaczyć. W procesie wychowawczym, w szkole, w kontaktach grup rówieśniczych czy sąsiedzkich nie zauważam zjawiska określonego słowem przyjaźń. W miejsce przyjaźni coraz częściej występuje „interesowność”. Wyrażenie dalekie od systemu wartości a bardziej związane z rynkowym charakterem życia. Również handlem przyjaźnią.

W soboŧę 26 kwietnia 1986 r. otrzymałem polecenie służbowe w ramach oddelegowania do dyspozycji Urzędu Miejskiego w Żywcu, wyjazdu na delegację do Sanoka. W tym mieście dnia następnego miał rozgrywać się Telewizyjny Turniej Miast. A ja w trzyosobowym składzie miałem za zadanie podpatrywać to wydarzenie, gdyż za miesiąc takowy turniej rozegrany będzie pomiędzy Żywcem a Łowiczem. Sprawa była tak ważna, że służbową „Wołgę” z kierowcą wysłano pod mój dom, abym mógł się przygotować i spakować do tej podróży.

Kiedy kilkakrotnie wspominałem o konieczności stałego podnoszenia poziomu kapitału kulturowego, dla wielu poruszanie tego problemu jest zbyteczne i często uwierające lokalnym "intelektualistom?. Prawdą jest, że manipulowanie przez polityków i nieformalne koterie, dobrze wykształconym społeczeństwem jest niemożliwe. Stąd tak powszechne zaniechania rządzących w sferze rozwoju intelektualnego społeczeństwa.

Piątkowe spotkanie „władzy samorządowej” lub raczej biurokracji samorządowej województwa śląskiego z mikroreprezentacją organizacji pozarządowych miało charakter fasadowej formy sprawowania władzy. Moim zdaniem cały ten pomysł wynika z chęci opanowania resztek aktywności obywatelskiej, społeczeństwa. Przecież u zarania tworzenia struktur samorządowych w Polsce po 1990 roku słyszeliśmy, że właśnie samorząd na każdym poziomie organizacyjnym będzie reprezentował społeczeństwo w sposób bezpośredni. Stało się jednak inaczej.

Zbliża się doroczne święto nazwane Dniem Edukacji Narodowej. Nazwa nazwą, a przyzwyczajenia i maniery są rzeczywistym probierzem wartości tego świętowania. Dzień Nauczyciela jak co roku gromadzi uczniów i rodziców na dziękczynnych i czołobitnych akademiach.

Aby zrozumieć zjawiska, które nam towarzyszą na co dzień chciałbym odnieść się do źródeł modelowych postępowań decydentów. Wpierw państwo jest postrzegane jako obligatoryjny organizator życia społecznego zapominając o podmiotowości obywatela i omnipotentna władza działająca w imieniu tegoż obywatela sprzyjająca spolegliwemu społeczeństwu.

Przeczytałem internetowe sprawozdanie ze spotkania mieszkańców Zabłocia, dzielnicy miasta Żywca. Spotkanie, jak spotkanie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie poruszany problem kultury. Ale tak po kolei.

Naprawdę bardzo trudno zdecydować się na opis rzeczywistości i dywagacji o kulturze. Zacząć chciałbym od miejsca naszego zamieszkania. Obowiązujący model kultury w Żywcu możemy zawrzeć w określeniu - "supermarket kultury". Co więc za tym stwierdzeniem tak naprawdę się kryje?

Przed laty gościliśmy kilka razy w klubie "śrubka" Krzysztofa Daukszewicza. Przypomnijmy sobie przesłanie, jakie skierował do nas, przewidując dzień dzisiejszy na tzw. prowincji. Posłuchajmy i pomyślmy...